சிங்களதேசம் தமிழர் மீது வீசிய பூமராங்தான் சுரேன் ராகவன் என்னும் வடமாகான ஆளுநர்.

மேற்குலகின் அழுத்தத்தை சாந்தப்படுத்தவும் தமிழர் தேசியத்தை
உடைக்கவும்  விடுதலைக்காக நாம் கொடுத்த ஆளப்பெரிய தியகங்களை கேள்விக்குறியாக்கி, கொச்சைப்படுத்தி, அர்த்தமற்றதாக்கவும், அரசியல்சூன்யமாக்கி, ஒட்டுமொத்த தமிழரை ஒத்தோடிகளாக்கும் சிங்களத்தின் ராஜதந்திர வியூகத்தின் போர்வாள்தான் இன்றைய ஆளுநர் சுரேன் ராகவன் அவர்களின் நியமனம்.

 இனி யானை திண்ட விளாம்பழம் போன்ற தீர்வுப் பழங்கள் பலவர்ணத்தில் அரசியல் சந்தையில் காட்சிப்படுத்தப்படும்  அதை ஆகா ஓகோ என விளம்பரப்படுத்துவது வடக்கு மாங்கன்களின் கையில் விடப்படும் இந்த வருடம் முழுக்க “அக்கப்போர்தான்”( ஆக்கப்போர் = ஒன்றைப்பற்றிய பலவாறான வதந்திகளை மக்கள் தமது அறிவிற்கேற்றவாறு அதாம் இதாம் என பலவாறாக தமக்கிடையே பேசிக்கொள்வது)

குறிப்பு:-
சிங்களதேசம் ஒரு தமிழனை வரவேற்கிறது என்றால் அதன் பின்னே ஆபத்து காத்திருக்கிறது என்பதுதான் அர்த்தம்.

மேலும் சுரேன் ராகவன் மதரீதியாகவும்,வாழ்வியல், தொடர்பாடல் எவற்றில் ஒன்றிலாவது மண்ணோடும்,மக்களோடும் ஒட்டியவர்அல்ல. இவர் ஒரு அங்கிலிக்கான் சபை சார்ந்தவர்.

அவருடைய முதுகலைமாணி ஆய்வுக்கட்டுரை
“பௌத்தமகாசங்கங்களின்பணி “ பற்றியது   இப்பபுரிந்திருக்குமே சங்கம் எப்படி இவரால் புகழப்பட்டு இருக்கும் என்பது. இவருடைய கலாநிதி பட்டத்திற்கான ஆய்வு “சமஷ்டி தீர்வு”  பற்றியது.

மண்ணோடு ஒட்டாத இராமநாதன், பொன்னன், செல்வா ஆரம்பித்த அரசியல் அத்திவாரம் எம்மை எங்கே கொண்டுபோய் விட்டிருக்கிறது

தமிழர் தேசியநலனை கொச்சைப்படுத்தி
2009 இல் சுரேன் ராகவன் எழுதிய கட்டுரை ஒன்றில் விடுதலை புலிகள் தொடர்பாக தெரிவித்த கருத்துக்களில் ஓன்று உங்களுக்காக:-

Four things undone: The self-immolation of the LTTE
1.    Eelam Thamilar Vs Thamil Eelam?

The struggle for the legitimate rights of the Thamil nation within the state of Sri Lanka, in its post 1983 military form of the campaign designed the imagined of the future in a far too narrower sense than its earlier non-violent versions. From the 1930s to the 1950s, the Thamil issue meant the issues relating to all Thamil speaking people whether they lived in the North, East or in the Hills. (Often including the Muslims) The tireless efforts of the Ponnamblam brothers, to incorporate the Thamilar of Indian Origins (or the I.O. Tamils as the NGOS have abbreviated them) as part of a greater Thamil nation is clear in the history records. When one of the very first decisions by the rule of ‘Jathiye piyaa’ D.S. Senanayike was to de-franchise the Malayaha Thamilar, there was vociferous opposition from the Thamil Polity (except for GGP). This ‘united’ effort to architect a common Thamil struggle for the rights was visible even at the Thimphu Talks. (Refer to the 5 points of Thimphu demands)  And the reciprocal response was serious part of the politics of late Saumiyamoorthy Thondaman, when the politics of the hills was undivided.  Loku Thonda (as he is referred to in the southern political circles) was unashamed of this stand be it with MGR or JRJ in the support of the LTTE and his open admiration of young Mr. Pirapaharan.  Yet, that did not continue with the flamboyant Arumoogam the grandson. The political clout and stubborn stature commanded by ‘Periya Sami’ with Colombo administrations was replaced by the mere opportunistic bargains of material rewards by his grandson popular for his prodigal lifestyle. The Malayaha Thamilar were more inward looking to solve their existential issues than to imagine a future with politics of self determination. Here the politics of LTTE failed to implant a social urgency in the hills. If not how could one justify the silence and the passive observer status of the Malayaha Thamilar even while they are the most exploited and enslaved section of the minority in Sri Lanka since 1820s. The political ideologies of LTTE failed to build a brotherhood in the hills even while they were benefiting from MGR, a Kandy born Malayalee Chief Minister of a 60 million Thamilar.  What made the LTTE to (mis) treat the Vadakaththiayans, Columbaans and the other Thamilar in their struggles for the Thamilar? Beyond currently the Kolywoodian cinematic affiliation from Thamil Nadu directors’ forum and its firebrand speakers such as Seeman, Ameer and Cheran, the LTTE did not work hard to win the hearts, minds and the political imaginations of the ‘other’ Thamilar in Sri Lanka. The Thamil Nadu ‘’actors’’ should have genuinely been worried about their distant descendants in the hills of Sri Lanka as much for the cultural cousins in Vanni.  LTTE’s disregard for the liberation of a wider Thamil nation is a question that begs some serious answers. Now, whether this is due a socially constructed anthropological arrogance of the Vaddamarachchi version of the Thamil liberation or any other reasons, let that be a research topic for future a social scientist on Sri Lanka. But this model of fractionalization and skeletonizing the struggle as an exclusive crusade by a socially elitist Thamilar undermined and became a self trapping paradigm that one serious hemorrhage that LTTE could not cure. Except for the occasional bright smiles of the late (Brigadier!)  Su. Pa. Thamilselvan, the LTTE engagement and incorporation of the Malayaha Thamilar in the struggle for the rights of the Thamilar will always remain as an overarching political black hole.  The LTTE by in its exclusiveness continuously diminished the ability of the ‘other’ Thamilar to imagine, Eelam, be it a separate state or an exclusive region as their possible future land of freedom. The rather latter-day efforts of Mr. Mano Ganeshan are only far cries in a jungle when no one is listening or responding.  Furthermore that is too little, too late. The failure to forge any united Thamil political front is the major undone task of the LTTE in its struggle. I wonder why there is no youth from the Malayaha Thamilar to fast unto death demanding a cease fire. Perhaps fasting is not a political act for them. Instead it is part of their daily practice under the bonded labourer life in the colonial line homes for centuries. Colombo would have preferred to compromise than to have sandwiched between two of wars. A military war in the north and another Economic war in the hills. The role and the strength Malayaha Thamilar could have contributed to the Thamil national struggle in Sri Lanka is a discovered and under studied area in modern politics. (This I suppose in different degrees, is valid for the failure to work with the Muslim and other liberal Sinhalese as well)